The Ides of March (2011)

  Ο Clooney με το Good night, and good luck ήταν μια ευχάριστη αποκάλυψη στο χώρο του πολιτικού κινηματογράφου. Εδώ επιχειρεί τη δεύτερη πολιτική του ταινία αλλά μένει λίγο μακριά από το προηγούμενό του εαυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και κακός. Η ταινία του πάντως παρά την πολιτική της υπόσταση λειτουργεί περισσότερο ως θρίλερ χαρακτήρων και όχι ως ένα χτύπημα σε πολιτικές εξουσίες και εξουσιαστές.

  Επιλέγει να μεταφέρει ένα θεατρικό στη μεγάλη οθόνη το οποίο όμως δε φαίνεται να κάνει τη διαφορά στο είδος του. Το θετικό με αυτό είναι ότι έχουμε αξιοποίηση ενός δυνατού επιτελείου ηθοποιών και μία κάπως θεατρική ατμόσφαιρα. Μαζί με την προσεγμένη σκηνοθεσία του Clooney έχουμε ένα solid φιλμ, χωρίς εντυπωσιασμούς και μεγάλες σκηνές, με την ώρα να κυλά εύκολα όμως και αρκετά ευχάριστα για ταινία με πολιτικό χαρακτήρα.
Βαθμολογια: (3 /5)

The Tree of Life (2011)

 Ένα ποίημα από εικόνες που σε ταξιδεύει, σε βγάζει για λίγο απ' το σώμα σου, σου δείχνει και σου ερμηνεύει τον κόσμο απ' τη δική του οπτική γωνία αλλά όταν επιστρέψεις έχεις deja vu και το αίσθημα της μαγείας φθίνει. Ο Malick στη νέα ταινία του φαίνεται να κυνηγάει το αριστούργημα αλλά αυτό που καταφέρνει είναι να σαγηνεύσει τις αισθήσεις και να παραπλανήσει σχετικά με το περιεχόμενο.

  Έτσι, το θέμα του φαίνεται εκ πρώτης όψεως ολοκληρωμένο και πλήρες αλλά στην ουσία είναι κάπως ρηχό, "γνωστό" και μονόπλευρο αν και ευγενές και καλοπροαίρετο. Η δομή είναι κάπως αδύναμη και οι επαναλήψεις δεν αποφεύγονται παρόλο που για λόγους εικαστικής απόλαυσης αυτό δεν ενοχλεί. Οι αδυναμίες της, πάντως, είναι καλά κρυμμένες και αυτό που μας μένει είναι μία όμορφη ποιητική εμπειρία.

Βαθμολογια: (3 /5)

Final Destination 5 (2011)

  Μια από τις ταινίες που έχουν το κοινό τους και σχεδόν οποιοσδήποτε άλλος πέσει πάνω θα προσπεράσει. Όπως το saw π.χ. έχουν μια σειρά από ταινίες και μπορούν να βγαίνουν συνέχεια sequel, prequel κ.τ.λ. διότι μεταξύ τους είναι ίδιες, μόνο κάποιες μεταβλητές υπάρχουν, έτσι για μικρή ανανέωση. Με άλλα λόγια, έχουμε μια απ'τα ίδια.

 Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που πεθαίνουν οι πρωταγωνιστές και υπάρχουν κάποιοι ευφάνταστοι τρόποι που σε κρατάνε, οπότε όσοι ψυχασθενείς προσέλθετε. Αυτό που χαλάει το κλίμα του παραλογισμού είναι το ότι ο σκηνοθέτης έχει πάρει πολύ σοβαρά την ταινία του και έτσι οι γνωστοί ψευτοδραματισμοί δε λείπουν αλλά ευτυχώς περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Βαθμολογία:  (1 /5)

Fight Club (1999)

  Λίγες ταινίες έχουν αγαπηθεί όσο το Fight club. Είναι από εκείνες που στιγματίζουν ολόκληρες γενιές μόνο και μόνο επειδή πάνε κόντρα σε κάθε τι ασυνείδητα αποδεκτό που σε αλλοτριώνει από τον εαυτό σου. Σε πρώτη ανάγνωση αυτό βλέπουμε να κάνει ο Fincher, να βάζει μια βόμβα στο καπιταλιστικό σύστημα κι ας ξέρει ότι αυτή δε θα σκάσει ποτέ. Αυτό που φαίνεται ως αρχική προτροπή του είναι απλό: όχι έλεγχος, όχι υλικές συναρτήσεις και εξαρτήσεις, απλά βιολογικό ένστικτο και ελευθερία.
  Στην αρχή όλα καλά αλλά όταν το μέτρο χάνεται ξεκινούν τα προβλήματα. Η κακή πλευρά δείχνει ανίκητη και ο στρατός που οργανώνεις στρέφεται εναντίον σου καθώς δε μπορείς να τον ελεγξεις Πιθανό σχόλιο για επαναστατικές οργανώσεις, αν και ο Fincher δε φημίζεται για πολιτικό σινεμά. Πέρα απ' αυτά, είναι γρήγορο, ανατρεπτικό, καλοστημένο, φρέσκο και με ιδιαίτερο χιούμορ. Οι Pixies τραγουδούν το where is my mind, τα κτίρια πέφτουν και το Fight Club μένει στην ιστορία.

Βαθμολογία:  (4 /5)

Resident Evil (2002)

Το ότι η ταινία είναι κενή ουσιαστικού περιεχομένου το περιμέναμε και εύκολα ή δύσκολα το δεχτήκαμε, καθώς είναι μεταφορά βίντεο γκέιμ στη μεγάλη οθόνη. Αλλά αυτό δεν αντέχεται. Έχουμε την επιτομή της προχειρότητας όπου τα πάντα γίνονται όπως να 'ναι. Ο Paul W.S. Anderson είναι ανύπαρκτος είτε ως σκηνοθέτης είτε ως σεναριογράφος καθώς βλέπουμε ένα σενάριο αφελές και χαζό και μια κάμερα να κινείται μόνη της, χωρίς κάποιος να την ελέγχει.

Ερμηνευτικά είναι επίσης για κλάματα. Ο ένας ηθοποιός χειρότερος απ' τον άλλο. Εκνευριστικοί μελοδραματισμοί και ανατροπές χωρίς έκπληξη συμπληρώνουν τα παραπάνω και φέρνουν τις αντοχές μας στα όρια. Ακόμα και τα εφέ είναι απαράδεκτα. Για τρόμο δε το συζητάμε. Ακόμα και να σταματήσεις να γελάς ή να κλαις από αυτά που βλέπεις, να τρομάξεις απλά δε γίνεται, ειδικά αν έχεις συμπληρώσει το τρίτο έτος της ηλικίας σου.

Βαθμολογία:   (0,5 /5) 

Catch .44 (2011)

  Δε ξέρω αν θεωρείται αποτυχία κάτι που δεν είχε και μεγάλες προοπτικές από πριν. Έχει ένα δύο μεγάλα ονόματα (μεγάλα με την έννοια του διάσημου) αλλά τίποτα άλλο για να σου κρατήσει το ενδιαφέρον. Ο σκηνοθέτης αντιγράφει τον Tarantino χωρίς να δίνει κάτι δικό του και πάλι αποτυγχάνει με μια άθλια σκηνοθεσία και ένα σενάριο ακόμα πιο άθλιο. Σχεδόν κάθε σκηνή υπάρχει απλά για να σημπληρωθουν 90 λεπτά και να έχουμε "ταινία".
  Για ερμηνείες δε μπορούμε να μιλάμε αφού ουσιαστικά δεν έχουμε χαρακτήρες. Αναπτύσονται στο ελάχιστο και απλά δέχεσαι την κάθε ενέργεια τους. Ο Willis παίζει συνολικά 5 λεπτά απλά για να μπει στο poster. Είναι κρίμα νομίζω πάντως για τον Forest Whitaker γιατί φαίνεται ηθοποιός με σημαντικές ικανότητες και παρόλ' αυτά παίζει σε πάρα πολλές ταινίες κάτω του μετρίου. Το Catch .44 είναι μια από αυτές. Μια ταινία που οι λόγοι ύπαρξής της απλά δε μας πείθουν.

Βαθμολογία:   (0,5 /5)

Stardust Memories (1980)

  Να πω την αλήθεια, δεν ήμουν θετικά προδιαθετειμένος για τη συγκεκριμένη ταινία και φυσικά χαίρομαι που έσφαλα. Ο Woody Allen αυτό που παραδίδει είναι περισσότερο κωμωδία και ας είναι βασισμένο στο 8½ του Fellini. Κάνει μια ακόμα αρκετά προσωπική ταινία όπου ως συνήθως ψάχνεται υπαρξιακά. Ειδικά εδώ αναλύει την προσωπικότητά του αλλά αυτό δε μας ενοχλεί καθώς αρκετός κόσμος μπορεί να ταυτιστεί με αυτή. Το χιούμορ είναι άφθονο και χαρακτηριστικά αλλενικό: πνευματώδες, εύστοχο, επιφανειακά αννόητο και νευρωτικό ταυτόχρονα. Υπέροχες σουρεαλιστικές καταστάσεις διάσπαρτες σε μια ταινία που τυπικά είναι ρεαλιστική. Σκηνοθετικά ο Allen τα πάει αρκετά καλά αλλά η όποια σύγκριση με Fellini δεν καταλήγει υπέρ του. Ίσως το επέλεξε εσκεμμένα λόγω σεβασμού. Μοιάζει σα να είχε στο μυαλό του τη διαθήκη του για το σινεμά. Εμείς πάντως χαιρόμαστε να τον βλέπουμε να ψάχνει απεγνωσμένος το νόημα της ζωής.

Βαθμολογία:   (3,5 /5)

Rise of the Planet of the Apes (2011)

  Ξέρεις ότι θα δεις ένα blockbuster με εμπορικά ονόματα, γερό budget που συνεπάγεται εφέ και θέαμα και ένα σκηνοθέτη νέο σχετικά στο χώρο που σημαίνει εύκολη χειραγώγηση από τα μεγάλα στούντιο. Από την άλλη έχεις μια ελπίδα για κάτι πιο βαθύ εφόσον τα υπαρξιακά ζητήματα και ο δαρβίνιος λογισμός υπάρχουν στην ατμόσφαιρα λόγω τίτλου και story. Οι ελπίδες αυτές δεν αγγίζονται σχεδόν αλλά έχουμε κάτι άλλο, μια αλληγορία για τον ξεσηκωμό των πειθήνιων (τους ανθρώπους εννοώ). 'Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο φιλμ: "ο λόγος που δεν ξεσηκώνονται είναι γιατί τους λείπει η γνώση". Πέρα τούτων, που δυστυχώς περνάνε λίγο αστραπιαία, έχουμε αυτό που ξέραμε πάνω κάτω προ προβολής: ένα blockbuster που δείχνει σοβαρό αλλά πίσω από τη μάσκα του είναι απλό και κοινότυπο.

Βαθμολογία: (2 /5)

Fright night (2011)

Εδώ έχουμε ένα νεανικό φιλμ τρόμου που είναι περισσότερο κωμωδία-τρόμου παρόλο που δεν υπάρχει καθόλου το κωμικό στοιχείο. Μπερδευτήκατε? Απλώς δεν έχουμε βαρύ τρόμο, ούτε κάτι που έχει σκοπό να σε τρομάξει τόσο, αλλά μια χαβαλετζίδικη ταινία με μοναδική αποστολή να διασκεδάσει χωρίς να έχει κάτι να πει. Κάτι μικρά τα λέει αλλά είναι πολύ μικρά ώστε να τραβήξουν μέρος της προσοχής μας.
Είναι θετικό το γεγονός ότι παραμένει σταθερή στο θέμα της και δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με ψευτοδραματικές καταστάσεις ή ηλίθιο χιούμορ που συναντάμε συνεχώς σε παρόμοιες περιπτώσεις. Επίσης προσπαθεί να ξεφύγει από κλισέ σε κάποια σημεία αλλά αυτό επισκιάζεται από το γεγονός ότι μιλάμε για μια ταινία-κλισέ πάνω κάτω. Το Fright Night προτείνεται σε εκείνους που αναζητούν μια χαλαρή νεανική ταινία τρόμου, έτσι, για να περάσει ο χρόνος.
Βαθμολογία: (2 /5)

Interiors (1978)

   Η πρώτη αμειγώς δραματική ταινία του Woody Allen είναι καλή αλλά όχι τόσο όσο θα θέλαμε. Σκοπός του είναι να δημιουργήσει ένα μπεργκμανικό βαρύ δράμα, αλλά τον Bergman, στο δράμα τουλάχιστον δεν τον φτάνει. Προσέχει το κείμενό του ώστε να μην κάνει λάθη (...λίγα τα κάνει) αλλά δεν είναι αρκετό ώστε να σου μείνει. Το ζήτημα που θέτει πιο πάνω απ' όλα είναι η

σύγκρουση σκληρής αλήθειας και "λευκού"
 ψέματος (ψέματα που λέμε σε κάποιον για να αισθανθεί καλύτερα) αλλά το αφήνει στη μέση και χωρίς να δίνει μια λύση. Οι ερμηνείες είναι στο σύνολο αρκετά καλές και ειδικά της Geraldine Page αξιοσημείωτη. Τουλάχιστον, ο Allen προσπάθησε πραγματικά και φαίνεται να είχε κάτι πιο μεγάλο στο μυαλό του απ' ότι τελικά του βγήκε, χωρίς προς θεού να εννοώ ότι το αποτέλεσμα είναι κακό.

Βαθμολογια: (3 /5)

A single man (2009)

  Εξαιρετικό ντεμπούτο! Ο Ford ξεκινά καλύτερα απ' ότι θα περίμενε κανείς. Θέλει να μιλήσει στον κόσμο που αφήνει ακόμα προκαταλήψεις να αλλοιώνουν την αντίληψή του, συγκεκριμένα περί των ομοφυλόφιλων, και χρησιμοποιεί τον κινηματογράφο ως μέσο επικοινωνίας. Αυτό που θέλει να πει είναι απλό και σημαντικό παράλληλα αλλά εδώ το περιτύλιγμα είναι αυτό που κάνει τη διαφορά.

 Σαφέστατα επηρεασμένος από την καριέρα του ως σχεδιαστής παραδίδει μια ταινία που κομμάτια της θα μπορούσαν να παρουσιαστούν σε επίδειξη μόδας, καθώς προσέχει λεπτομέρειες που μόνο αυτός μπορεί. Οι ερμηνείες είναι επίσης πολύ καλές με τον Colin Firth να ξεχωρίζει. Το ομοφυλοφιλικό ζήτημα σηκώνει μεγάλη κουβέντα αλλά το σίγουρο είναι ότι η προκατάληψη δεν βοηθάει. Αφήστε τη λοιπόν διότι δε χωρά στην τέχνη.
 Βαθμολογια: (3 /5)

Drive (2011)

   Ένα όμορφο θρίλερ με αισθητική νουάρ που φέρνει λίγο σε b-movie της δεκαετίας του 70-80  αλλά είναι σαφώς ανώτερη. Μια ταινία σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή. Ο Nicolas Winding Refn χειρίζεται την κάμερά του όπως ο ήρωας του τα αυτοκίνητα. Σε βάζει μέσα στο παιχνίδι και νιώθεις την αγωνία της κατάστασης από κοντά. Δεν πήρε άδικα το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες. Το σενάριο δεν είναι κάποιο που κάνει τη διαφορά αλλά είναι ότι χρειάζεται ο σκηνοθέτης για να αναπτύξει το ταλέντο του.
 Ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή είναι γοητευτικός και μυστήριος και ο Ryan Gosling φαίνεται ο ιδανικός για το ρόλο κάνοντας ερμηνεία για oscar. Είναι ο άντρας που όλοι οι άντρες γίνονται στα όνειρά τους και όλες οι γυναίκες ερωτεύονται. Το Drive έχει στυλ, έχει προσωπικότητα και διεκδικεί ίσως μια θέση στην κινηματογραφική ιστορία ειδικά με κάποιες σκηνές όπως αυτή στη παραλία που ζητούν να γίνουν κλασσικές. Ωραία μουσική επίσης και ωραία ατμόσφαιρα, σε μια ταινία που αρκετοί θα θυμόμαστε για καιρό.
Βαθμολογία:   (3,5 /5)