Λίγες ταινίες έχουν αγαπηθεί όσο το Fight club. Είναι από εκείνες που στιγματίζουν ολόκληρες γενιές μόνο και μόνο επειδή πάνε κόντρα σε κάθε τι ασυνείδητα αποδεκτό που σε αλλοτριώνει από τον εαυτό σου. Σε πρώτη ανάγνωση αυτό βλέπουμε να κάνει ο Fincher, να βάζει μια βόμβα στο καπιταλιστικό σύστημα κι ας ξέρει ότι αυτή δε θα σκάσει ποτέ. Αυτό που φαίνεται ως αρχική προτροπή του είναι απλό: όχι έλεγχος, όχι υλικές συναρτήσεις και εξαρτήσεις, απλά βιολογικό ένστικτο και ελευθερία.Στην αρχή όλα καλά αλλά όταν το μέτρο χάνεται ξεκινούν τα προβλήματα. Η κακή πλευρά δείχνει ανίκητη και ο στρατός που οργανώνεις στρέφεται εναντίον σου καθώς δε μπορείς να τον ελεγξεις Πιθανό σχόλιο για επαναστατικές οργανώσεις, αν και ο Fincher δε φημίζεται για πολιτικό σινεμά. Πέρα απ' αυτά, είναι γρήγορο, ανατρεπτικό, καλοστημένο, φρέσκο και με ιδιαίτερο χιούμορ. Οι Pixies τραγουδούν το where is my mind, τα κτίρια πέφτουν και το Fight Club μένει στην ιστορία.
Βαθμολογία:
(4 /5)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου