The Ides of March (2011)

  Ο Clooney με το Good night, and good luck ήταν μια ευχάριστη αποκάλυψη στο χώρο του πολιτικού κινηματογράφου. Εδώ επιχειρεί τη δεύτερη πολιτική του ταινία αλλά μένει λίγο μακριά από το προηγούμενό του εαυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και κακός. Η ταινία του πάντως παρά την πολιτική της υπόσταση λειτουργεί περισσότερο ως θρίλερ χαρακτήρων και όχι ως ένα χτύπημα σε πολιτικές εξουσίες και εξουσιαστές.

  Επιλέγει να μεταφέρει ένα θεατρικό στη μεγάλη οθόνη το οποίο όμως δε φαίνεται να κάνει τη διαφορά στο είδος του. Το θετικό με αυτό είναι ότι έχουμε αξιοποίηση ενός δυνατού επιτελείου ηθοποιών και μία κάπως θεατρική ατμόσφαιρα. Μαζί με την προσεγμένη σκηνοθεσία του Clooney έχουμε ένα solid φιλμ, χωρίς εντυπωσιασμούς και μεγάλες σκηνές, με την ώρα να κυλά εύκολα όμως και αρκετά ευχάριστα για ταινία με πολιτικό χαρακτήρα.
Βαθμολογια: (3 /5)

The Tree of Life (2011)

 Ένα ποίημα από εικόνες που σε ταξιδεύει, σε βγάζει για λίγο απ' το σώμα σου, σου δείχνει και σου ερμηνεύει τον κόσμο απ' τη δική του οπτική γωνία αλλά όταν επιστρέψεις έχεις deja vu και το αίσθημα της μαγείας φθίνει. Ο Malick στη νέα ταινία του φαίνεται να κυνηγάει το αριστούργημα αλλά αυτό που καταφέρνει είναι να σαγηνεύσει τις αισθήσεις και να παραπλανήσει σχετικά με το περιεχόμενο.

  Έτσι, το θέμα του φαίνεται εκ πρώτης όψεως ολοκληρωμένο και πλήρες αλλά στην ουσία είναι κάπως ρηχό, "γνωστό" και μονόπλευρο αν και ευγενές και καλοπροαίρετο. Η δομή είναι κάπως αδύναμη και οι επαναλήψεις δεν αποφεύγονται παρόλο που για λόγους εικαστικής απόλαυσης αυτό δεν ενοχλεί. Οι αδυναμίες της, πάντως, είναι καλά κρυμμένες και αυτό που μας μένει είναι μία όμορφη ποιητική εμπειρία.

Βαθμολογια: (3 /5)

Final Destination 5 (2011)

  Μια από τις ταινίες που έχουν το κοινό τους και σχεδόν οποιοσδήποτε άλλος πέσει πάνω θα προσπεράσει. Όπως το saw π.χ. έχουν μια σειρά από ταινίες και μπορούν να βγαίνουν συνέχεια sequel, prequel κ.τ.λ. διότι μεταξύ τους είναι ίδιες, μόνο κάποιες μεταβλητές υπάρχουν, έτσι για μικρή ανανέωση. Με άλλα λόγια, έχουμε μια απ'τα ίδια.

 Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που πεθαίνουν οι πρωταγωνιστές και υπάρχουν κάποιοι ευφάνταστοι τρόποι που σε κρατάνε, οπότε όσοι ψυχασθενείς προσέλθετε. Αυτό που χαλάει το κλίμα του παραλογισμού είναι το ότι ο σκηνοθέτης έχει πάρει πολύ σοβαρά την ταινία του και έτσι οι γνωστοί ψευτοδραματισμοί δε λείπουν αλλά ευτυχώς περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Βαθμολογία:  (1 /5)

Fight Club (1999)

  Λίγες ταινίες έχουν αγαπηθεί όσο το Fight club. Είναι από εκείνες που στιγματίζουν ολόκληρες γενιές μόνο και μόνο επειδή πάνε κόντρα σε κάθε τι ασυνείδητα αποδεκτό που σε αλλοτριώνει από τον εαυτό σου. Σε πρώτη ανάγνωση αυτό βλέπουμε να κάνει ο Fincher, να βάζει μια βόμβα στο καπιταλιστικό σύστημα κι ας ξέρει ότι αυτή δε θα σκάσει ποτέ. Αυτό που φαίνεται ως αρχική προτροπή του είναι απλό: όχι έλεγχος, όχι υλικές συναρτήσεις και εξαρτήσεις, απλά βιολογικό ένστικτο και ελευθερία.
  Στην αρχή όλα καλά αλλά όταν το μέτρο χάνεται ξεκινούν τα προβλήματα. Η κακή πλευρά δείχνει ανίκητη και ο στρατός που οργανώνεις στρέφεται εναντίον σου καθώς δε μπορείς να τον ελεγξεις Πιθανό σχόλιο για επαναστατικές οργανώσεις, αν και ο Fincher δε φημίζεται για πολιτικό σινεμά. Πέρα απ' αυτά, είναι γρήγορο, ανατρεπτικό, καλοστημένο, φρέσκο και με ιδιαίτερο χιούμορ. Οι Pixies τραγουδούν το where is my mind, τα κτίρια πέφτουν και το Fight Club μένει στην ιστορία.

Βαθμολογία:  (4 /5)

Resident Evil (2002)

Το ότι η ταινία είναι κενή ουσιαστικού περιεχομένου το περιμέναμε και εύκολα ή δύσκολα το δεχτήκαμε, καθώς είναι μεταφορά βίντεο γκέιμ στη μεγάλη οθόνη. Αλλά αυτό δεν αντέχεται. Έχουμε την επιτομή της προχειρότητας όπου τα πάντα γίνονται όπως να 'ναι. Ο Paul W.S. Anderson είναι ανύπαρκτος είτε ως σκηνοθέτης είτε ως σεναριογράφος καθώς βλέπουμε ένα σενάριο αφελές και χαζό και μια κάμερα να κινείται μόνη της, χωρίς κάποιος να την ελέγχει.

Ερμηνευτικά είναι επίσης για κλάματα. Ο ένας ηθοποιός χειρότερος απ' τον άλλο. Εκνευριστικοί μελοδραματισμοί και ανατροπές χωρίς έκπληξη συμπληρώνουν τα παραπάνω και φέρνουν τις αντοχές μας στα όρια. Ακόμα και τα εφέ είναι απαράδεκτα. Για τρόμο δε το συζητάμε. Ακόμα και να σταματήσεις να γελάς ή να κλαις από αυτά που βλέπεις, να τρομάξεις απλά δε γίνεται, ειδικά αν έχεις συμπληρώσει το τρίτο έτος της ηλικίας σου.

Βαθμολογία:   (0,5 /5) 

Catch .44 (2011)

  Δε ξέρω αν θεωρείται αποτυχία κάτι που δεν είχε και μεγάλες προοπτικές από πριν. Έχει ένα δύο μεγάλα ονόματα (μεγάλα με την έννοια του διάσημου) αλλά τίποτα άλλο για να σου κρατήσει το ενδιαφέρον. Ο σκηνοθέτης αντιγράφει τον Tarantino χωρίς να δίνει κάτι δικό του και πάλι αποτυγχάνει με μια άθλια σκηνοθεσία και ένα σενάριο ακόμα πιο άθλιο. Σχεδόν κάθε σκηνή υπάρχει απλά για να σημπληρωθουν 90 λεπτά και να έχουμε "ταινία".
  Για ερμηνείες δε μπορούμε να μιλάμε αφού ουσιαστικά δεν έχουμε χαρακτήρες. Αναπτύσονται στο ελάχιστο και απλά δέχεσαι την κάθε ενέργεια τους. Ο Willis παίζει συνολικά 5 λεπτά απλά για να μπει στο poster. Είναι κρίμα νομίζω πάντως για τον Forest Whitaker γιατί φαίνεται ηθοποιός με σημαντικές ικανότητες και παρόλ' αυτά παίζει σε πάρα πολλές ταινίες κάτω του μετρίου. Το Catch .44 είναι μια από αυτές. Μια ταινία που οι λόγοι ύπαρξής της απλά δε μας πείθουν.

Βαθμολογία:   (0,5 /5)

Stardust Memories (1980)

  Να πω την αλήθεια, δεν ήμουν θετικά προδιαθετειμένος για τη συγκεκριμένη ταινία και φυσικά χαίρομαι που έσφαλα. Ο Woody Allen αυτό που παραδίδει είναι περισσότερο κωμωδία και ας είναι βασισμένο στο 8½ του Fellini. Κάνει μια ακόμα αρκετά προσωπική ταινία όπου ως συνήθως ψάχνεται υπαρξιακά. Ειδικά εδώ αναλύει την προσωπικότητά του αλλά αυτό δε μας ενοχλεί καθώς αρκετός κόσμος μπορεί να ταυτιστεί με αυτή. Το χιούμορ είναι άφθονο και χαρακτηριστικά αλλενικό: πνευματώδες, εύστοχο, επιφανειακά αννόητο και νευρωτικό ταυτόχρονα. Υπέροχες σουρεαλιστικές καταστάσεις διάσπαρτες σε μια ταινία που τυπικά είναι ρεαλιστική. Σκηνοθετικά ο Allen τα πάει αρκετά καλά αλλά η όποια σύγκριση με Fellini δεν καταλήγει υπέρ του. Ίσως το επέλεξε εσκεμμένα λόγω σεβασμού. Μοιάζει σα να είχε στο μυαλό του τη διαθήκη του για το σινεμά. Εμείς πάντως χαιρόμαστε να τον βλέπουμε να ψάχνει απεγνωσμένος το νόημα της ζωής.

Βαθμολογία:   (3,5 /5)