Rise of the Planet of the Apes (2011)

  Ξέρεις ότι θα δεις ένα blockbuster με εμπορικά ονόματα, γερό budget που συνεπάγεται εφέ και θέαμα και ένα σκηνοθέτη νέο σχετικά στο χώρο που σημαίνει εύκολη χειραγώγηση από τα μεγάλα στούντιο. Από την άλλη έχεις μια ελπίδα για κάτι πιο βαθύ εφόσον τα υπαρξιακά ζητήματα και ο δαρβίνιος λογισμός υπάρχουν στην ατμόσφαιρα λόγω τίτλου και story. Οι ελπίδες αυτές δεν αγγίζονται σχεδόν αλλά έχουμε κάτι άλλο, μια αλληγορία για τον ξεσηκωμό των πειθήνιων (τους ανθρώπους εννοώ). 'Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο φιλμ: "ο λόγος που δεν ξεσηκώνονται είναι γιατί τους λείπει η γνώση". Πέρα τούτων, που δυστυχώς περνάνε λίγο αστραπιαία, έχουμε αυτό που ξέραμε πάνω κάτω προ προβολής: ένα blockbuster που δείχνει σοβαρό αλλά πίσω από τη μάσκα του είναι απλό και κοινότυπο.

Βαθμολογία: (2 /5)

Fright night (2011)

Εδώ έχουμε ένα νεανικό φιλμ τρόμου που είναι περισσότερο κωμωδία-τρόμου παρόλο που δεν υπάρχει καθόλου το κωμικό στοιχείο. Μπερδευτήκατε? Απλώς δεν έχουμε βαρύ τρόμο, ούτε κάτι που έχει σκοπό να σε τρομάξει τόσο, αλλά μια χαβαλετζίδικη ταινία με μοναδική αποστολή να διασκεδάσει χωρίς να έχει κάτι να πει. Κάτι μικρά τα λέει αλλά είναι πολύ μικρά ώστε να τραβήξουν μέρος της προσοχής μας.
Είναι θετικό το γεγονός ότι παραμένει σταθερή στο θέμα της και δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με ψευτοδραματικές καταστάσεις ή ηλίθιο χιούμορ που συναντάμε συνεχώς σε παρόμοιες περιπτώσεις. Επίσης προσπαθεί να ξεφύγει από κλισέ σε κάποια σημεία αλλά αυτό επισκιάζεται από το γεγονός ότι μιλάμε για μια ταινία-κλισέ πάνω κάτω. Το Fright Night προτείνεται σε εκείνους που αναζητούν μια χαλαρή νεανική ταινία τρόμου, έτσι, για να περάσει ο χρόνος.
Βαθμολογία: (2 /5)

Interiors (1978)

   Η πρώτη αμειγώς δραματική ταινία του Woody Allen είναι καλή αλλά όχι τόσο όσο θα θέλαμε. Σκοπός του είναι να δημιουργήσει ένα μπεργκμανικό βαρύ δράμα, αλλά τον Bergman, στο δράμα τουλάχιστον δεν τον φτάνει. Προσέχει το κείμενό του ώστε να μην κάνει λάθη (...λίγα τα κάνει) αλλά δεν είναι αρκετό ώστε να σου μείνει. Το ζήτημα που θέτει πιο πάνω απ' όλα είναι η

σύγκρουση σκληρής αλήθειας και "λευκού"
 ψέματος (ψέματα που λέμε σε κάποιον για να αισθανθεί καλύτερα) αλλά το αφήνει στη μέση και χωρίς να δίνει μια λύση. Οι ερμηνείες είναι στο σύνολο αρκετά καλές και ειδικά της Geraldine Page αξιοσημείωτη. Τουλάχιστον, ο Allen προσπάθησε πραγματικά και φαίνεται να είχε κάτι πιο μεγάλο στο μυαλό του απ' ότι τελικά του βγήκε, χωρίς προς θεού να εννοώ ότι το αποτέλεσμα είναι κακό.

Βαθμολογια: (3 /5)

A single man (2009)

  Εξαιρετικό ντεμπούτο! Ο Ford ξεκινά καλύτερα απ' ότι θα περίμενε κανείς. Θέλει να μιλήσει στον κόσμο που αφήνει ακόμα προκαταλήψεις να αλλοιώνουν την αντίληψή του, συγκεκριμένα περί των ομοφυλόφιλων, και χρησιμοποιεί τον κινηματογράφο ως μέσο επικοινωνίας. Αυτό που θέλει να πει είναι απλό και σημαντικό παράλληλα αλλά εδώ το περιτύλιγμα είναι αυτό που κάνει τη διαφορά.

 Σαφέστατα επηρεασμένος από την καριέρα του ως σχεδιαστής παραδίδει μια ταινία που κομμάτια της θα μπορούσαν να παρουσιαστούν σε επίδειξη μόδας, καθώς προσέχει λεπτομέρειες που μόνο αυτός μπορεί. Οι ερμηνείες είναι επίσης πολύ καλές με τον Colin Firth να ξεχωρίζει. Το ομοφυλοφιλικό ζήτημα σηκώνει μεγάλη κουβέντα αλλά το σίγουρο είναι ότι η προκατάληψη δεν βοηθάει. Αφήστε τη λοιπόν διότι δε χωρά στην τέχνη.
 Βαθμολογια: (3 /5)

Drive (2011)

   Ένα όμορφο θρίλερ με αισθητική νουάρ που φέρνει λίγο σε b-movie της δεκαετίας του 70-80  αλλά είναι σαφώς ανώτερη. Μια ταινία σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή. Ο Nicolas Winding Refn χειρίζεται την κάμερά του όπως ο ήρωας του τα αυτοκίνητα. Σε βάζει μέσα στο παιχνίδι και νιώθεις την αγωνία της κατάστασης από κοντά. Δεν πήρε άδικα το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες. Το σενάριο δεν είναι κάποιο που κάνει τη διαφορά αλλά είναι ότι χρειάζεται ο σκηνοθέτης για να αναπτύξει το ταλέντο του.
 Ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή είναι γοητευτικός και μυστήριος και ο Ryan Gosling φαίνεται ο ιδανικός για το ρόλο κάνοντας ερμηνεία για oscar. Είναι ο άντρας που όλοι οι άντρες γίνονται στα όνειρά τους και όλες οι γυναίκες ερωτεύονται. Το Drive έχει στυλ, έχει προσωπικότητα και διεκδικεί ίσως μια θέση στην κινηματογραφική ιστορία ειδικά με κάποιες σκηνές όπως αυτή στη παραλία που ζητούν να γίνουν κλασσικές. Ωραία μουσική επίσης και ωραία ατμόσφαιρα, σε μια ταινία που αρκετοί θα θυμόμαστε για καιρό.
Βαθμολογία:   (3,5 /5)

The guard (2011)

 Να και κάτι που μοιάζει φρέσκο. Μια Αγγλική ταινία από αυτές που χαίρεσαι να βλέπεις. Έχει ένα ιδιαίτερο χιούμορ που αν και δεν είναι οικείο σε μας, θες να γελάσεις. Το σκηνικό είναι όμορφο και γενικά προσεγμένο. Υπάρχουν ενδιαφέροντες δεύτεροι χαρακτήρες που δίνουν στην ταινία ένα προσωπικό στίγμα, αλλά αυτός που πραγματικά κάνει τη διαφορά είναι ο ρόλος του κυρίου Gleeson, που παίζει εξαιρετικά εδώ και δείχνει να του ταιριάζουν οι εγκληματικές κωμωδίες.


 Ο χαρακτήρας του είναι αρκετά συμπαθητικός όχι λόγω των πράξεών του αλλά μάλλον επειδή είναι αυθεντικός. Ο John Michael McDonagh στην πρώτη του ταινία τα καταφέρνει μια χαρά όπως και ο αδερφός του Martin τρία χρόνια πριν, παραδίνοντας μια ταινία με πιο στρωτό σενάριο αλλά όχι τόσο αξιομνημόνευτη όσο το In Bruge. Μια καλή κωμωδία αλλά, κυρίως, μια καλή ταινία.


Βαθμολογια: (3 /5)

Cowboys and aliens (2011)

  Καουμπόηδες και εξωγήινοι. Λες και καλή ταινία να μην είναι, ένα ενδιαφέρον θα το χει. Να βλέπεις δύο διαφορετικές εποχές μαζί είναι κάτι που μπορεί να παρέχει ο κινηματογράφος (βλ. Jurassic Park). Ο Favreau, όμως, έχει μάλλον διαφορετική άποψη παρουσιάζοντας κάτι κοινότυπο, βαρετό και χωρίς φαντασία. Το σενάριο είναι προχειρότατο. Τόσο πολύ που τείνει στο να μην είναι καν σενάριο. Για βίντεο γκέιμ ίσως να έκανε, για κινηματογράφο όχι. Ούτε καν για blockbuster.

 Το καστ είναι αρκετά ενδιαφέρον αλλά όλοι φαίνεται να κοιτάνε να τελιώσουν γρήγορα ώστε να λάβουν την αμοιβή τους μια ώρα αρχύτερα. Αν δεν έπαιρνε τον εαυτό του τόσο πολύ στα σόβαρα, ίσως να είχαμε κάτι που να λες δεν έχασα τελείως το χρόνο μου. Τον παίρνει όμως και θες να το φωναξεις.

Βαθμολογία: (1 /5)

Megamind (2010)

 Άλλο ένα κινούμενο σχέδιο με υπερήρωες, μάχη καλού-κακού κ.λ.π. Πως να τα αρνηθείς όμως όταν είναι τόσο ψυχαγωγικά. Έχει πλάκα και όχι μόνο για τα μικρά παιδάκια, μπορούν εύκολα να περάσουν καλά και οι μεγαλύτεροι. Νοηματικά αυτό που θέλει να πει είναι ότι κανείς δε γενιέται κακός (ή καλός), τα πάντα είναι συνάρτηση διαφόρων παραγόντων, κυρίως κοινωνικών.

  Δεν επιμένει βέβαια πολύ σ'αυτό, όσο στο να ψυχαγωγίσει το κοινό του αλλά αυτό δε νομίζω ότι ενοχλεί και κανένα. Σε κάποια σημεία καταφεύγει σε σεναριακές ευκολίες αλλά σε κάποια άλλα είναι ευρηματικό. Αν δεν έχετε πολλές απαιτήσεις αλλά θέλετε κάτι ανάλαφρο, ίσως το Megamind να είναι η απάντηση.

Βοθμολογία: (2.5 /5)

127 Hours (2010)

 Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες. Μια πραγματική ιστορία που αξίζει να ακούσεις, ένας σκηνοθέτης με Trainspotting και 28 days later στο βιογραφικό του και ένα ελκυστικό poster. Τελικά μόνο με τις προσδοκίες μείναμε, αφού ο Boyle επιλέγει να γίνει πιο ακαδημαϊκός και από το Slumdog millionare. Παραδίδει ένα φιλμ που φαίνεται και πρόχειρο παράλληλα κι ας μην είναι τόσο.

Ο Franco πάντως είναι αγνώριστος ερμηνευτικά και δίνει πόντους στην ταινία καθώς και υποσχέσεις για το μέλλον. Παρά την προπάθειά του όμως το 127 Hours δύσκολα σε καθηλώνει ειδικά αν έχεις δει και ξαναδεί όλα αυτά τα εγκώμια περί ανθρώπινης θέλησης και δύναμης που έχουν καταντήσει λίγο τετριμένα. Αν, λοιπόν, δεν πήρατε τίποτα ουσιώδες και καινούργιο από δω, τουλάχιστον μην πάρετε άλλα κιλά. Σηκωθήτε από υπολογιστές, βγείτε στην εξοχή και προσοχή στους βράχους που πέφτουν.

Βαθμολογία: (2 /5)

Transformers: Dark of the Moon (2011)

 Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αντί να κάτσουν να γράψουν κανένα σενάριο της προκοπής, ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιός θα κάνει τα καλύτερα εφέ και ποιός θα μαζέψει περισσότερα εισιτήρια. Ένας από αυτούς είναι και ο Michael Bay. Ο "δημιουργός", σε εισαγωγικά, Michael Bay παραδίδει εδώ το χειρότερο μέρος της, προς το παρόν, τριλογίας. Είχε στο μυαλό του κάποιες σκηνές μάχης και ζήτησε ένα υποτυπώδες σενάριο μόνο και μόνο για να βγει η ταινία του στις αίθουσες.

  Το τρίτο μέρος σε κάποια σημεία σε βάζει να σκεφτείς. Σκέφτεσαι γιατί έδιωξαν την Megan Fox ή δεν μπορούσαν να βρουν κάποια άλλη τουλάχιστον.
  Πάντως αν μετά την προβολή δεν θυμάστε τίποτα, μη φοβάστε, δεν είχατε πιει. Απλά δεν υπάρχει τίποτα για να σας μείνει.

Βαθμολογία: (1 /5)

Melancholia (2011)

 Το πρώτο δεκάλεπτο είναι ένα οπτικό ποίημα με στίχους πίνακες ζωγραφικής. Ο Trier κινηματογραφεί με πολύ στυλ και υψηλή αισθητική, όχι μόνο την εισαγωγή που είναι κάτι που υποκλίνεσαι, αλλά και την υπόλοιπη ταινία. Δεν κάνει ένα ακόμα Dogville ή έναν Αντίχριστο αλλά κάνει ακόμα μια μεγάλη ταινία.

Ο Δανός έχει κατάθλιψη και προσπαθεί να την περάσει στον κόσμο. Ασπάζεται τη θεωρία των βουδιστών και του Πλάτωνα ως προς την ύλη και θεωρεί ότι η γη μας έχει εγκλωβίσει. Φωνάζει ότι όλα είναι μάταια: οι γάμοι και οι δεξιώσεις, ο επιχειρηματίας και τα κέρδη του, τα υπερπολυτελή και γιγάντια σπίτια ( λίγο πριν το τέλος επιλέγουν τη "μαγική σπηλιά").
  Κάπου το χάνει σε κάποια σημεία αλλά δεν παύει να είνια μια σημαντικότατη ταινία από ένα δημιουργό που πάντα θα κοιτάμε με πολύ ενδιαφέρον.

Βαθμολογία:   (3,5 /5)